Ring

Loch Na Fooey

Robimy teatr adekwatny do sytuacji, miejsc, muzyki,
od której wszystko się zaczyna. Głosy milkną lub unoszą się
pomiędzy pagórkami, oplatają roślinność. Czasami
połyka je mgła. Wtedy stłumione kroki, obroty i powroty
gasną za zakrętami. Gubią się na garbach kamieni.

Ludzie głodują albo kłamią.
Mówią takie rzeczy, że aż brakuje końca. Jakiejś historii,
strony, opowieści odpowiednio wpasowanej w szczelinę
ust. Nie domyka się, nie milknie capstrzyk. Wyłożony skorupami,
kształtami, z których wyparowują sny. Wrzucamy tam wypełnione
herbatą kubki, kanapki z szynką. Zanim owce znikną w trawie.

Przyziemne rzeczy. Sytuacje tworzące pętlę.
Półwysep utkany wzgórzami, klifami i wiatrem. Ciemnieje.
Nie mamy nic do stracenia. Złudne zapisy map,
krople deszczu po ósmej rano. Odpryski szkła, najwyższy szczyt.
Myślę nieustannie o ludziach,
ich nazwiskach składających się z łodyg
lub cząstek nazw zamków, barów lub odwrotnie.
Kto z nich był tu pierwszy?

Naciągał wodę ze studni bez wody. Cuda przeszłości.
Na dnie szklanek źródlana ciecz.
Jej czystość, zapach powietrza wypełniony irlandzkimi rybami.
Leśne cienie. Chłód, z jakimi witają nas i żegnają tutejsi ludzie.
Dlatego wychylam głowę. Napinam mięśnie, by nie przeoczyć
końca świata.