Torf, kilka ostrych okrzyków

Wyboiste drogi i głębokie spojrzenie.

Spokój. Z nim rozbieram każdą noc, chociaż w oddali auta pędzą

na wschód albo do Galway. Nie cierpię płycizn, letniej żarliwości, 

jaką wędrujący wzdłuż Morza Irlandzkiego zostawiają w tle. Ścieżki, 

wytłoczone tunele o zapachu skał, zbutwiałego mchu. 

Paddy zamontował półki na książki, które wciąż czytam.

Przyglądamy się grzbietom, dedykacjom.

Miejscowi pisarze prowadzą otwarte domy, piją ciemne piwo.

Nie wiedzą, że w dusznym powietrzu ustawiam w sobie zapory, nie rozumiem

ich strapień i wspomnień z Ulsteru. Wyszczerbione pasmo gór.

Wiersze latami grzęzły w dolmenach, tam młode kobiety zostawiały 

listy z prośbami do dawnych bogów.

Pokrewieństwo lub odmiana losu. Nic specjalnego, a jednak przyglądamy się

chmurze ptaków. Przybliżają się i oddalają. Niewiarygodnie unoszą brzuszki

i dzioby na tle zachodzącego słońca. Kiczowaty obrazek, ale nie możemy

oderwać oczu. Tego dnia wszyscy gapiliśmy się z tobą. Patrzyliśmy, jak bogowie

pożerają młode, szukają w nas pokrewieństwa. Nocą w jaskiniach

słychać jęki. A jeśli to pędy cedru przebijają się przez kamienie, 

unoszą w górę co lżejsze albo to, od czego nie można się nigdy uwolnić?