Niezapominajki

Nie wiem, kto je posiał,
ale rosną jakby pamiętały coś za mnie.
Są małe, jak główki od szpilek,
wystarczająco nieistotne, żeby przetrwać.

Listopad nie jest dla takich kwiatów,
a jednak się uparły,
nie w naturze, raczej w jej błędzie.
Pająki wyniesione z domu rozciągnęły nici
na iglakach, jakby to był nowy rodzaj schronienia,
nie dom, nie ucieczka, tylko pomiędzy.

Może tak właśnie wygląda miłość:
sieć, która się nie kończy na ścianie.
Albo pamięć, zapuszcza korzenie w powietrze.

Patrzę, gdy wiatr rozczesuje niebo,
nic się nie dzieje, a wszystko rośnie.
Niezapominajki mają swoje powody,
żeby być błękitne. Ja też,
chociaż nie potrafię ich wymienić.

Ziemia drży tylko wtedy,
kiedy coś próbuje się narodzić.
To brzmi jak przestroga,
a jednak czuję wdzięczność
za to, że wciąż możemy mylić życie
z jego początkiem.