Klif

Valentia Island 

Zniekształcam się po hermetycznym obłędzie, 

rozmowach o dniach, które przebiegły rozkapryszone 

albo przejmujące, jak nigdy dotąd. Zawieszam tablice, 

pracę pamięci, wkuwanie na blachę. Jedno z twoich ulubionych 

twierdzeń, że wielki talent rodzi się ze świadomości. 

Fragmenty zdjęć, dziewczyn, ramiona. Ich głębia 

wyłania się z mroku. Z detali, poza którymi nic nie ma. 

Ruch wiatru, a może dystansu. Problemy łączą, 

przylegają do wspomnień. Kleją się, aż strach stracić się z oczu. 

Lęk wetknąć w pokusy o wielu imionach. 

Rytuały wychodzenia, przechodzenia, polewania się 

wodą. Trwały blask, mordercze ilustracje i doprowadzanie 

do końca czegoś, czego nie ma. Wizualne byty, cybernetyczne 

podmioty liryczne, treściwe ciągi uformowane z liczb. 

Kultura opierająca się na niekompletności, na dziurze. 

Wrzucam w nią parki, ocean, owce. Męczę się ze skałami, 

oślepiającym słońcem. Przestrzeń pochłania plamy, łączy 

procesy myślowe, podłącza nas. Dziwacznie 

lub żartobliwie przystraja, jak gałęzie z drzew. 

Zmienia kąt widzenia.

październik 2014