Kawa blisko domu

Julien

Jest płyta, są farby. Bywa, że tonę na jawie. I wtedy przypominam sobie, że to już było. Taki dziwny trzask w głowie - déjà vu. A może to wdychanie ulatniającej się terpentyny w czasie woskowania drewna, sama już nie wiem. Zastanawiam się nad emocjami, które się za mną ciągną. Lipiec. To uczucie, które zwija się w środku i ciąży. Wiem, wychodzi, że wciąż marudzę. I nie ma znaczenia, czy jest duszno, pada deszcz czy wieje. Męczy mnie tykający zegar. Torby z zakupami, zmrok i noc, kiedy nie widać gwiazd. Zapalenie skóry i zgrubienie wokół łokci. Możliwość i brak możliwości, przesądy, wróżki i świadomość, że kolejne pytania i odpowiedzi nic nie zmienią. Moja obecność i jej brak. Ukrywam się zgrabnie za książkami, jakby były wszystkim, co mam. Jakbym wierzyła, że mogą odmienić los, dni, które wciąż rozwiązuję, przewijam jak slajdy.