Widma

Wyrastam z czasu, wyrywam się powszechnemu ciążeniu.
Narzędzia, tensory, składniki narracji. Odchodzą i odchodzą.
Pośredniczą w formowaniu odległości. Z wiekiem mocniej
dotyka mnie martwa natura, męczą ożywione byty.

Siedzimy w starym barze, na wyspie. Przesuwamy palcem po stole,
po księżycu, śmiechem maskujemy poziom znajomości języka. Każdy z nas
domaga się powrotu wiosny, impotencji księży. W myślach pozbawiam
mężczyzn naturalnej mocy.

Opowiadasz o purpurowych nocach, grafitowych snach. Z łyku na łyk
wydłuża się chwila odejścia podmiotu od manierycznych plam na kontuarze,
gasną spojrzenia za rogu sali, atłasowe obicia krzeseł. Ukrywa się w piosenkach

wygrywanych na gitarze, tworzy bardziej znośną iluzję. Podobno można
każdą melodię precyzyjnie zmierzyć. Chociaż nie widzimy jej kształtu,
rozpoznajemy brzmienie. Sztuka przezroczystych płaszczyzn
przez lata wyuczona na pamięć szuka swojego ujścia. Trafiamy z ust do ust.


październik 2014