To chyba dość łatwe

Alicja Rodzik

Trzeba zrobić, co trzeba. Wdać się w przewrotność sytuacji, przewidzieć słowa podsłuchane wśród przydrożnych figurek. Muzyka gładko wchodzi pod spódnicę, wirujemy i kręci się. Od piwa, bąbelków, ach, twój uśmiech! I czyja wina, że nie przepraszam, gdy depczesz kwiatki, jak moje palce? Tyle chciałabym powiedzieć, ale trzymam rytm, który wyrywa się z głośni, od dawna nie potrafię zgłębić uroku mrocznych chmur. Głęboki oddech, na przekór kilku rozstaniom, dramatycznemu powrotowi w twoje ramiona. Znowu zadajesz pytania. Kiedy tam wrócę i czy zatrzymam się na zabawie w podchody. Jakbym czegoś szukała w kierunku zawracania albo machania ręką. Gubię się w niuansach. Przynajmniej dziury w drzwiach całe w przeciągach nie są niczyim dziełem. Dobrze wiesz, że dziesięć sekund nie wystarczy. Prawda może bluzgnąć, wylać się na podłogę, później rozmażemy ją stopami. Wystarczająco brudną spokojnie przeczekamy, aż zaschnie. Powiesz: cicho, zaraz się wezmą za włosy. Na modłę starych tapet odpadają cokołom nosy i przyrodzenia. Przebudzam się w chwili, gdy podajesz garść kartek, milknę, tylko patrzę na żenujące wymyślanie. Połykam tabletkę, nim wybuchnie moja krtań. Obcym więcej o nas nie opowiem. Zębami rozbiorę z miąższu brzoskwinię. Pestkę wypluję.