Pewnego dnia zadzwonię z tego samego powodu co zawsze. Chociaż nie powinnam mieć powodu - mówię do siebie, żeby się utwierdzić. Osadzić w myślach, poczuć namiastkę obecności. Do jesieni przeczytam zalegające książki, odpiszę na listy. Przyglądam się, jak grafitowy atrament wsiąka w kremowy papier. Odpowiedni do odzwierciedleń olśnień, śnienia i lekkiej tęsknoty. Rajskie jabłka gniją w miękkim mchu. Dzieci są dzisiaj sensowne, przejmujące, zwiewne. Różowa skakanka tłucze miarowo o beton. Pozostałe stoją oparte o mur albo wyskrobują rozmazany czarny bez z połączeń betonu. Słońce gęstnieje, jest zielono, żółto i pomarańczowo. Tak jest dobrze.
Sensowna pajęczyna powiązań, widziana okiem artysty.
OdpowiedzUsuńA dzisiaj udało mi się o świcie kilka pajęczyn złapać :*
UsuńDobrze, że dobrze :***
OdpowiedzUsuń:) tak, bardzo dobrze :*
Usuńi dusza mniej rozedrgana...
OdpowiedzUsuńMniej... wrzesień szybko przepadł...
UsuńTak jest dobrze:*
OdpowiedzUsuń:)
UsuńSpokój w duszy zamkniety i nie ma się co dziwić, że jest dobrze...Buziaki Małgoś
OdpowiedzUsuńŚciskam Olimpio
Usuńpoczulam smak atramentu..
OdpowiedzUsuńNa czubku języka... czasami się zapominam :)
UsuńNie mam (już) okazji patrzeć na dzieci. A one są takie inspirujące :) Różowa skakanka ... ile godzin człowiek mógł sobie skakać licząc uderzenia o chodnik. Fajnie było :)
OdpowiedzUsuńNie będę oryginalna. Dobrze, że dobrze.
♥♥♥
OdpowiedzUsuńpięknie!
OdpowiedzUsuńp.s.wróciłam :)