Zapatrzenie

Alicja Rodzik

Patrzę jak napełniają szklanki, nie mają nic
do powiedzenia, chociaż nie mam jasności,
czy rozmowy ze mną nie są szklistym odpływem
w ich oczach. Zza stołów, wygodnych foteli nadal się uśmiechamy.
Wędruję w miejsca o niewczasie. Słyszę, Bóg im wybaczy,
choć właśnie ukradli mi bagaże, dżemy od mamy.

Nie żałuję, że zapominam o troskach. Przelatują kółka
dymu i rozpływają się w powietrzu. Opowiadają, że nie ma granic,
ale kogo to obchodzi. Owce rozciągnięte na trawie
naśladują miny turystów. Szkodniki błąkają się po opuszczonych norach.
Nie musicie wszystkiego wiedzieć albo zakochać się na śmierć.

Siadam w miejscach, gdzie można spotkać nosorożce.
Najchętniej słuchają muzyki, którą dla nich komponuję.
Mimo że są ciężkie, tańczą. Marszczą nosy, trzęsą z zimna,
bo na wyspie pogoda zamienia kwadranse w deszcz.
Wtedy czuję, że mam w sobie świat. Jakąś zakaźną chorobę.