Rozlewiska łączą się ze sobą, a chmury gnają przed

Alicja Rodzik

Miejscowi zbierają z wyschniętych roślin szyszki. Nasiona
bywają źródłem początku. Pochłonięci rozpamiętywaniem zwyczajów końca
lata zapadamy w ciemność. Prowadzisz mnie za rękę, jak wtedy,
gdy księżyc zrównał się ze słońcem. Coś się stanie, powtarzał barman,
tworząc palcem z białego i ciemnego cukru znaki.

Wspomniałam październikowy wieczór, fale wyjątkowo czarne.
Chowaliśmy w zakamarkach łóżka pieszczoty. Pod starym jesionem
znosiło nas na krawędzie. Okolica wyglądała dziko, ale nie straciliśmy orientacji,
tylko należało chodzić szybciej i może, wtedy czas nie mijałby złośliwie.

Powinnam się uśmiechać do wnętrza jedwabnej muszli, gdy zmagasz się z cienkimi
żartami turystów. W podwiniętych nogawkach rozdeptujesz okruchy croissanta.
Większość ptaków nurkuje, inne rysują tło niespokojnego oceanu.
Twoje włosy siwieją. Przyglądam się, jak Connemara przyciąga lirycznych mężczyzn, wypala
bezradność, chęć powrotu.

/któryś dzień sierpnia 2014/