Storm

Rachel zatrzaskuje drzwi, więc siedzę w fotelu i słucham Emmy. Układam makietę sZAFy. Zamyślam się, bo przecież leje i wieje. Nie widzę głowy sąsiada. Coś płynie, podąża za czymś, co się oddala. Ludzie się szprycują. Myślą, że przedłużą życie, będą lepsi albo mniej martwi. Z mojego punktu widzenia, niebo jest czarne, wygląda jakby miało nas pochłonąć. Zdaje się, że nie możemy o sobie zapomnieć. Jestem tu taka mała, tylko robaki są mniejsze. Wślizgują się pod kamienie, do ziemi.