I dalej takie tam...

Connemara

Nie będzie o poezji, ani o prozie, zagrywkach i rozgrywkach. Nie będzie beki, dowcipów, ani hejtów. Jestem pochłonięta tekstami do sZAFy. Jak się tak naczytam, to odejmuje mi mówę. Nie wiem, czy awangarda została doceniona, czy klasyka. Nie wiem, nie mam na to wpływu, tak samo na to, co jecie, pijecie i z kim rozmawiacie. Zwyczajnie nie chcę wbijać się w żadne tendencje i wywracać na drugą stronę. Jest chłodniej. Rozmawiam o krzywych horyzontach, przerysowanych liniach, geometrii w malarstwie, która jest obrzydliwa, oczywiście jeden przez drugiego klepie się po ramieniu i wzdycha: piękne, piękne! Sztuka, to wyzwanie. Czy bycie popularnym jest naprawdę takie istotne?! 

Każdego dnia, kiedy włączam laptopa i zaglądam do skrzynki pocztowej, (na listonosza czekam od 8:30 do 10.) zalewa mnie masa spamu. Listonosz przynosi reklamy, na szczęście nie w ilości hurtowej i głównie dotyczą TV i usług pocztowych. A w Internetach wszystko na mnie czeka. Nowe Piny, Kasia wizażystka, testowanie Forda i Nissana, Smyk rozdaje punkty, Brown Thomas zaprasza na party. Nie mogę się niestety rozerwać, więc zostaję w domu. Bez pamięci, bo nie wpadam w pułapki marketingowe, tak mi przyszło na myśl, kiedy usłyszałam, że na emigracji jesteśmy ograniczeni… Otóż nie jesteśmy, może nawet łatwiej jest nam uniknąć tłumów, nie tylko znajomych, dlatego z premedytacją zostaję w fotelu. Lubię mój dom. Lubię ogień w kominku, muzykę, ciepłe bułki, calvados, termiczne rajtki. Cenię spokój, ciszę, sielski obrazek za oknem. I to nieprawda, że nie mamy wyboru jabłek, bo jest ich kilkanaście gatunków, żeby jeszcze ludziom chciało się je jeść. Niektórzy z Was pamiętają, jak Paddy przez cały październik znosił do domu worki jabłek i przerabiałam je w słoiki na farsze do szarlotek, strucli, innych kulinarnych wyczynów, które wciąż wymyślam. Mam dość jabłek, chociaż clavadosa nie. Nie muszę sobie nic wyobrażać, jest we mnie niewzruszona pewność trwałości. Więc idę się zaangażować w wypisywanie kartek świątecznych…