Dwa wiersze dla Judyty

Hugo Giza

Judyta kiedyś napisała:

- Małgoś, napisz dla mnie wiersz.

Więc chodziłam z myślami, ale nic mądrego nie przychodziło mi do głowy, więc dedykowałam jej jeden z wierszy, nad którym siedziałam od kilku tygodni. W końcu po kilku dniach Judyta odpisała, że dziękuje, że czuje się dziwnie, i ja to poczułam. Nagły wyrzut sumienia we mnie wstąpił, poszłam na łatwiznę... tak mnie to męczyło, że napisałam drugi wiersz, już z intencją... 

po tym wierszu wyznałyśmy sobie miłość dozgonną. Judyta czytała moje wiersze, teksty, rozumiała je, nie negowała mojego postrzegania świata, jakże innego...

Relacje

                                                   Judycie

Trzęsie się ziemia, wtapia budynki, drzewa,

co zostanie zgarnie ocean. Ptaki będą wbijać dzioby

w skały. Znikną granice, nie będziemy się rozśmieszać

i bić. Czuję jak nadchodzi, twoja głowa jest wyżej,

ale nie dostrzegasz piękna, gramatyki, czasowników.

Przytrzymujesz mnie wszystkimi zmysłami, w ramach szaleństwa,

dyktujesz list do dzieci. Zmyślam do łez. Robię z ust rybkę,

potrafię też smoka, ale głupio wyglądam, więc przestaję.

Ani nie wierzę, ani nie odwołuję się do stron, których nie znam.

Miasto tańczy w culture night. Tylko koty nie tracą rozumu.

Śpią na rękach przechodniów. Mam wrażenie, że trwa walka.

Potykam się o coś wystającego. Wyszczerbione drzwi, pogięte balustrady,

dymiące kominy. Dodajesz mi otuchy, słońce przypiecze nas

na małym ogniu, lecz kiedyś zejdziemy z dachu. Przed pójściem spać,

zaakceptujesz regulamin aukcji, przestanę sobie łamać głowę rebusami.

O przechodzeniu 

Wiersz dla Judyty nie był o Judycie. Ile mitów i prawd

musiałabym spisać, żeby obudziła się rano, parę dni,

kilka lat później. Pobłogosławiła dzieci, 

żeby zboże z puszczonych kiełków rosło wyżej i wyżej.

Gulgotanie to rodzaj oczyszczenia, wypluwania z siebie 

guzów, nocnych koszmarów, łańcuchów, w które się wplątała. 

Nie, to nie było o Judycie. Ona wierzy w namaszczenie, a może

ja nie wierzę, dlatego pamiętam cały ten koncert życzeń babci.

Dlatego uważnie patrzę, próbuję się skupić na porcjach płynów, 

diabeł drwi ze szczegółów. Albo przechadza się między nami

i burczy w brzuchach. Daje dyla, gdy tracimy pamięć i zaczynany

od nowa. Życie z przełożoną, mężem, kimś zaślubionym. Ile razy moczyłaś 

stopy w occie i pocierałaś palcami czoło. I było tak, jakby ktoś gąbką

szorował ci mózg, wyrywał ciernie lub na oślep wbijał gwoździe.

Za twoje i moje, pij. Pij, może łatwiej zamordować strach.

Nagle okazuje się, że naokoło pachnie czarnym bzem.

Wolno się nie zgadzać, w końcu, zamiast ciebie Judyta stoi w kolejce.

Wstaje, śpiewa jutrznię i czeka. Godzinki ciągną za sobą ptaki, 

nawołują ławice ryb. W łańcuch zdarzeń włączają się słowa 

z Pisma Świętego. 

Każdy święty umiera inaczej, później towarzyszy nam w barach, 

urzędach. Za obrazami i za pamiątkowymi tablicami chowają tajemnice. 

Wpatrują się w dal, milczą. Jest ich więcej i więcej,

a nad nimi niebo gwiaździste?