Tak się wychodzi

Jacek Witczyński 

Dopadłam siebie na korytarzu, wrzeszczałam. Nie lubię tego w snach. Wszystko tonęło w ciemnościach, a przecież znamy się od dziecka. Niekiedy dotykałam pół nocy albo wychodziłam z domu, żeby wspiąć się na wzgórze. Kołysanie wiatru, cisza, cierpliwość księżyca, gwiazd. Nie miałam wtedy ochoty przemawiać do ogrodów, drzew, kwiatów, które podpalały się na mój zapach, widok. Zaczynam od początku.