Zmiana

Daras Bareya

Zapominam, czym jest czas, kiedy przysyłasz wiersz
o kocie. Gdybym musiała wstać i przesunąć lustro,
przyglądalibyśmy się sobie. On jeszcze nie wie, że miesza
we mnie ciepło. Chociaż jest styczeń, nie kwitną astry.
Po północy zmieniamy się w strażników wykutych w kamieniu.

Poczwarki nie są już tak twarde, a zwiotczałym dłoniom brakuje
minerałów. Może pamiętasz miejsce, miałaś siedem lat, a brat wskazywał
lewą nogą, jak opuścić łóżko, niepostrzeżenie zmieniał się od zdań
podsłuchanych pod drzwiami. Nienażarty kot, nie ten z twojego wiersza. Tamten.
Chciał usłyszeć więcej. Koniuszki nitki leżały nieruchomo. Dziwna to czułość,
skłębiona w prześcieradle, pociągasz jeden, oplata cię żądza,
drugi, nie zwracasz uwagi na słowa.

Więc tłumaczę, że kot może być połączeniem pomiędzy światami.
Ile imion, kluczy, karteczek na lodówce. Szpar w podłodze, które
się powiększają, gdy księżyc wychodzi z ukrycia chmur
na wygiętą książkami półkę. Leży nieruchomo,
aż otworzysz usta. Znasz więcej wierszy niż modlitw, nigdy dotąd
nie widziałam kota, co uwierzył w cuda.

styczeń 2014