Inne, które się nie starzeją

Katarzyna Tchórz 

Ile kamieni potrzeba, by zapamiętać miejsce, nie wiem.
Po ostatniej wizycie został mi ból głowy. Rozdzieram
wizje. Można je policzyć, sprawdzić wybić, lub wbić
w ziemię. Nie rozlecą się na kawałki. Jakiś pies podleci i oleje.
Kocha ludzi nieznośnych, zmartwionych, głośnych. Idzie za nimi.

Nudno, choć niebo nie pozostawia w nas spokoju, panuje nad całą resztą.
Stwierdziłam, że więcej fotografii podobnych do siebie mogłabym opisać
w darmowym przewodniku. Odnawianym każdego roku za kilka centów,
w nim kluczowe punkty spoczynku, wypoczynku, eseje na temat wiosny
czy śniegu któregoś lata.

Na dworze w fotelu rozmawiamy o portretach, prasie, kilkudniowej podróży
w góry. Maleńkie domy, dookoła ocean, nasycony i przepełniony.
Człowiek rzuca się na ziemię, wsiąka. Zanim dostałby pierwszą wypłatę, kim mógłby być?
Nieszczęśliwy i zagubiony, a wydawało się, że ma pojęcie o zwyczajach, o mgle.
Partii szachów, kilku ruchów naprzód. Usiadłam obok. Dokucza nam wrażliwość, pulsuje.
Ktoś wyszedł i zostawił kartkę w drzwiach. Można by go nazwać, gdyby
wszystko pasowało do jego imienia. Nawet oczy.