Wokół fabuły

Katarzyna Tchórz 

Drzewa porośnięte bluszczem, pomiędzy droga
z najdłuższym poboczem. Ci, którzy potrafią, robią teatr,
ale noc jest zbyt krótka, by spotkać się, żeby było ładnie.
Wymijają, omijają, gapią się. Przeklęty wiatr pozostawia
w nieładzie fryzury. Próbuję włączyć silnik. Potrzebna mi jest
nowa szczęka, rząd kluczy, pasek, sznurek, świece, paluszki.

Kończy się sezon, głosy cichną. Rozetniesz garb z bólem
w oczach. Powinnaś omijać nieznane miejsca.
Publiczności zabrakło forsy. Brodzą w jeziorze, inni
wypalają trawy, wysypują nasiona z papierowych toreb.
Bezradność. Wejdź do łóżka godzinę przed zaśnięciem,
zobaczysz żaglówki, które przez chwilę nabiorą rozpędu.

Ścieżki miękną, kreski, kropki, coś omszałego pod grzbietem
jak tężenie smutku. Nierówne, inne niż w styczniu,
kiedy zamarznięte zmysły nie reagują na światło. Nie otrzymuję
odpowiedzi. W powietrzu kreślę kwadrat, grymas od dźwięku
szyby. Odbijają się w niej bezdomni. Czerń nie tworzy próżni.
Oddziela się od siebie pasmami, porusza wyobraźnię.