To samo niebo

Przeczytałam na murze, że nie masz żalu,
część cyfr odpadła, straciłam głos, łatwy cel
zbliża się tylko dla wychodzących na spotkanie.
A konstelacje nie dają spokoju, kolana od nich bolą,
i tylko taniec rąk rzuca cienie, budzi niepokój.

Wsłuchuję się w rozmowy, podążam śladami dzielnic,
kanałów, rosnącego ubóstwa i nie mogę powiedzieć,
dlaczego tak się uparłam, żeby zobaczyć kogoś, za rogiem
brudnej ulicy.

Zestaw marzeń, wyliczanka dzwoni drobnymi, przyciemniony
kąt kawiarni, stolik, czubki głów, irokezy, dziury
w uszach wielkości kciuka i rozpaczliwa myśl, że się uparłam
obejrzeć ten film. Dwoje nieznajomych paliło papierosy na moście,
podwójne ujęcie, kilka drastycznych scen, wchodzenie i wychodzenie.
Wstawanie, siadanie.

Przychodzę tu każdego dnia, obserwuję tramwaje, zgubiłam się w bocznej
ulicy. Gdy zamalowano ostatnie napisy, poczułam jakieś uniesienie,
Policzyłam do dziesięciu, jakbym miała coś ważnego do powiedzenia.
Snuję opowieść. Z dnia na dzień.