W punkt

Dublin

Analizujesz irlandzką prowincję i chyba wiesz, ile byłoby wiader z cukrem,
marionetek wykąpanych w ciemnym piwie. Nowych, głębszych sensów, niedługo
zabraknie szklanek. Musimy się uczyć nowego, zanim odmienią tonację nagłe
wspomnienia. Droga w jedną stronę, gdzie chodnik, schody i dwie kondygnacje,
okna bez firanek, niedomknięte drzwi, wybacz, że na trawnik nie zwracam uwagi.

Pociemniało, wróciłam do tańca. Na palcach, prawie bez udziału woli,
otulał mnie ciepły koc. Wełniane włókna uzyskiwane z okrywy włosowej,
dały radość i nie pomyślałam więcej o owcach, anonimowych niewolnikach
służących pogoni za szczęściem, ciągłością losów, fabułą naszych filmów,
chociaż widownia nasiąknięta jest agresją i rdzewieje kolor strzyża.

O tej porze roku mgła niczym lanolina, chcę z siebie wypluć jej mocny aromat,
jakbym wypluwała kolejne warstwy rytuałów, które nakazują czuć się kobietą.
Są dni, że daję radę i nie jest najgorzej. Dobrze, że o tym rozmawiamy, oboje
jeszcze nie przeczuwamy, co to dla nas znaczy.