Nasłuch i krowa

Chciałabym, abyś zrozumiał, że nie mieszkam już w żadnym z enigmatycznych słów. Wyszłam, bez niczego. Co samo w sobie jest niczym. Spodziewałam się, że dookoła będzie więcej rdzennych mieszkańców wyspy, że kamienie porośnięte mchem są milowymi kamieniami. Tak wymyśliłam. Jeszcze się przebijam przez te wszystkie formułki, duperele i trele. Jeszcze podglądam zaciągające się kobiety, są kolorowe i przede wszystkim młode. Tak, mówimy o tym samym, chociaż wcale nie jesteś tego pewien. Wystarczy we mnie pewności za nas, za nasze dzieci, wnuki i prawnuki. Istnieję od początku do końca i proszę, nie każ mi mówić szeptem, nie każ w ogóle. Nie podlegam regułom przejścia, nie urywam się, nie zmieniam głosu, nie rwę włosów. Jestem i już. I kiedy czytam mitologię celtycką wszystko jest takie proste. Obrazy z duchami, kamienie ułożone w kopce, granice, kosmiczna energia i życie. Życie, które pociąga na przód i na północ, tylko trochę dalej.