Ciemna Strona Mocy

Nigdy nie byłam ulizaną dziewczynką, no może kilka razy, kiedy śpiewałam psalmy w kościele. Później nikt nie odważył się kupić mi wstążek albo posadzić równo z innymi. Babcia mówiła o mnie „artystka”, a szeptem dodawała, że ze spalonego teatru. Nigdy później nie porównywała mnie z nikim i tak już zostało. Wiem, że dzisiaj byłaby dumna. Moja nieżyjąca polonistka również, chociaż nie było nam razem po drodze. Jestem dorosła, potrafię zdjąć drzwi z zawiasów, analizować powieści, słowa, rozpoznać głupotę, jednak nie potrafię pogodzić się z faktem, że moją ulubioną audycję radiową przenoszą na „martwe pasmo”. I nie mogę napisać: nic nie szkodzi. Przecież szkodzi, jak cholera szkodzi. „Trójka” mi szkodzi! Kilka lat temu pracownicy walczyli, strajkowali o powrót Dyrektorki, słuchacze również. Dzisiaj tym słuchaczom wmawia się, że chodzi o statystyki. I żeby była jasność – nikt z „Trójki” nie rozmawia ze słuchaczami, jakby nie istnieli, nie było ich. Skoro mnie nie ma, to mnie nie będzie. Trzymaj się dyrekcjo i goodbye. Jednak zanim ostatecznie skończę moją przygodę z „Trójką”, moim najmilejszym radiem, napiszę, że Dyrekcja nie musi wciąż korzystać ze złych pomysłów i nazywać ludzi z tradycjami „klanem”. Kokietują i prowadzą te swoje sfingowane rozmówki w eterze, ale ja już nie wierzę im. Okłamali mnie, chociaż podnosiłam ich z ziemi i mówiłam wszystkim: dobra „Trójka”, dobra. W tej chwili znów społecznie przegrana. Bo ja mam piękny widok i 307 nagranych audycji CSM, a oni nawet nie słuchają programów, które są nadawane i nie wiedzą, że śmieją się ze wstydu, proszę bardzo – śmiejcie się. Wstyd, „Trójko”, wstyd. Wygwizdałam cię, kierowniku muzyczny, z taką propozycją wyszłam do innych i też cię wygwizdali, oczywiście po twojej stronie są tylko dziecięce grzeszki, zająłeś się chodzeniem do pracy i pielęgnujesz w sobie nieprofesjonalizm. Nie minęło mi i nie minie, innym też i zapamiętam sobie, że promocja w twoim wydaniu jest krótsza od mojej książki, że jesteś chwilowo tam, gdzie jesteś, później będziesz prosił innych: nie róbcie mi tego, nie róbcie i nikt cię nie wysłucha. Tak to widzę, przewiduję! „Trójka” – jedyna alternatywa? Może i tak, przeczekam, zaśpiewam kilka psalmów i poproszę, żeby Dyrekcja się zmieniła, może wylecieć na bruk, nie mam nic przeciwko, nie zgadzam się i nie akceptuję przeniesienia mojej audycji na „martwe pasmo”. Jestem lojalną słuchaczką „klanu Kaczkowskich”, no sorry, ale nikt inny nie miał ochoty mnie przygarnąć, wezwać, zapaść głęboko w głowie. To jednak kultura Kaczkowskich unaoczniła mi, co jest w dobrym guście. Nie jestem pozbawiona emocji, widzicie to przecież, dla mnie to pewien rodzaj ekspresji, uzupełniania się, wychowania. Przecież babcia już nie żyje, a ja do dzisiaj potrafię wyśpiewać godzinki bez zająknięcia. Już nie może mi powiedzieć: dziecko, potrzeba ludzka jest najludniejsza w nas samych, lgniemy do najlepszych! Beksiński porzucił mnie, chociaż są tacy, którzy mówią, że w „tej Trójce” nie byłoby dla niego miejsca. Dla mnie też już nie ma. Mam nadzieję, że odszukacie stronę Aleksandry Kaczkowskiej i odsłuchacie jej archiwalne audycje. Odbierają nam wszystkich superbohaterów, córki pięknych ojców, biorą ich i robią sobie obciach. Przeczytałam kiedyś termin „Muzeum Śmiecia”, wszystko było tam na niby. Teraz z tym określeniem kojarzy mi się „Trójka”.

http://csm.info.pl/

http://szafa.kwartalnik.eu/48/htm/esej/poludniak.html