Tam gdzie nie dochodzi nóż

Czasami siadam i piszę. Innym razem nie mam kiedy i zapominam. Wtedy nie odpowiadam na listy, bo zamiast założyć buty i wyjść na spacer idę do niego. Przyciskam zieloną słuchawkę, a on gra akurat w szachy. Nie jest cienki, nie mów tak! Tylko dlatego, że nie chciał im powiedzieć, że umarło mu dziecko, a żona z rozpaczy wczołgiwała się wieczorami pod samochody?! Pomyślałam, że mogłabym jej ulżyć, ale zaraz wyrywało się ze mnie dies irae. Nauka nie poszła w las. Zostałam wyszkolona; tak się złożyło, że nie jestem wystarczająco idealna. Dla nikogo! A jak dla nikogo, to w ogóle. Zabrakło dla mnie tego rodzaju pamięci, a raczej puszczania w niepamięć. Kiedy inni zastanawiają się czy to musi boleć, mnie już dawno boli. Słucham ich i płaczę, pies liże moje stopy i tylko wtedy piję spokojnie piwo. Nie słyszałeś co powiedziałam? Nie, nie powtórzę, że jej ból czuję na wskroś, a może nawet bardziej. Oczywiście, że mija; późną nocą, kiedy wymęczona zrzucam jego trampki i skarpety z bambusa. Zmywam uśmiech i kładę się wzdłuż telefonów z budzeniem na szóstą. Zostaje mi trzy i pół godziny snu. Jedziemy do lasu, tam gdzie zawsze chcieliśmy zamieszkać na emeryturze. Dom jest duży i nikt się nie kręci po okolicy. Tylko ta wilgoć wśród soczystej zieleni. Nie mogę zrozumieć kiedy pytasz: "czy woda jest czerwona?" Wierzę w każde słowo zanim zdążysz je wypowiedzieć. Taka jestem, a ciągle udowadniasz mi, że to ja nie chciałam budzić się rano z nogą na twoim biodrze, a drugą między udami. Moglibyśmy mieć dziecko; brałbyś je za rękę i układalibyście żołnierzyki w szeregu. Wtedy nazywalibyśmy siebie rodziną. Nie czułabym tej zapadniętej ciszy. Nie miałabym za krótkich nóg, nie miałabym cięć na nadgarstkach. Nie mierzyłabym piekarnika. I tak nie wchodzę. Kiedy wrócimy do domu o piątej pięćdziesiąt dziewięć wyprowadzę psa na spacer. Ułożę się równo pod śmieciarką i kiedy będziesz wyjeżdżał nikt z nas nie będzie już mówił, że nic nie zrobiliśmy.

kwiecień nie ostatni, ani przedostatni