jestem nosorożcem

A tak, ulżę sobie. Przy piątku, bo koniec tygodnia, chociaż znowu tydzień bliżej do urodzin. Łapię pauzy, nie mam innego wyjścia. Chociaż moja mama zawsze powtarza, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Może i dobrze, a może nie. Czy jak dzielimy z kimś obcym łazienkę, i leży jego pasta do zębów, korzystamy z niej? Krem do twarzy? Banalna pasta, banalny krem… a jednak naruszamy cudzą własność, przekraczamy granicę. Zaczyna się od błahostek. Jak zwykle dla jednych to pikuś, dla drugich… Dlaczego kiedy zadaję proste pytanie, zamiast odpowiedzi: tak, nie, otrzymuję retoryczne pytanie, które doprowadza mnie do wściekłości. Przecież zadałam konkretne pytanie. Nie interesuje mnie nic ponad. Zdarza mi się, nie denerwować. Jednak moje nawyki, wewnętrzna dyscyplina, lapidarność powoduje, że ciało robi swoje a umysł swoje. Lubię, no lubię, wręcz sprawia mi wielką przyjemność bycie powściągliwą. I kiedy szanuję rozwydrzenie innych, nie rozumiem, dlaczego ocenia się mnie, że jestem wyniosła, skoro to tylko powściągliwość. Jest we mnie teraz pewien rodzaj niepoznania, nienazywalnej siły, którą wychwytuję i rozkoszuję się tak samo jak widokiem z Kasprowego, albo widokiem oceanu, którego energii się poddaję. Zamęt nuży, egocentrycy, przypadkowe myśli, których nie mam ochoty zapisywać.