U mnie jeszcze nie ma północy

sZAFa układa się pięknie. Nowy numer, to nie tylko zapisy rozmów, przemyśleń i rozjazdów. Również obrazy, muzyka i śpiew. Uwielbiam rozpisaną makietę, lubię autorów, którzy piszą, redaktorów na których mogę polegać i naczelnego! Poza tym  czerpię z patrzenia, z czytania i jeszcze żaden proces tworzenia nie przynosił mi tyle satysfakcji. Upodobałam sobie w końcu miejsce do pisania. Podśpiewuję pod nosem piosenkę i dopiero wieczorem, kiedy padam znudzona i zmęczona twarzą w poduszkę, zapominam o bożym świecie. W końcu śpię. Nie byle jak. Długo i wygodnie. I nie z otwartymi ustami, bo nie zasycha mi gardle. Wydaje się to dość intymne, ale nie napiszę w czym śpię, a w czym nie. Mam fobię na punkcie czaszek, książek, drewnianych figurek, skrzyneczek, półek, talerzy i pięknej welurowej narzuty na łóżko, ale trzysta euro, to lekka przesada. I mimo, że jest w moim ulubionym kolorze, nie nabędę jej i pozostaje czekoladowy kocyk. O czym warto pisać? O miejscach - zdecydowanie. O przestrzeni i przedmiotach, które pozbawione wartości estetycznych nic nie znaczą. Mam kwiatki, nie mam doniczek. Muszę zasiać koper, pietruszkę. Upchnąć mydło do szafek z pościelą. Mam wielką sypialnię, ogromną, ale o tym innym razem.  Ciasto z brzoskwiniami pachnie Reteską, pamiętnik od Cicho i Jacka leży pod książkami, które odbijają się we mnie. Dzwonek od Dudków leży w bezpiecznym miejscu. Madziula biega w pochłaniaczu po Poznaniu, a ja piję kawę na moich kilku jardzikach  i wiecie co, jestem sama, ale nie jestem. O!