Za wcześnie

Beata Bieniak

Kto by się bał? Co często się zdarza,
zawieść siebie i na szwie buta zespolić żyłę,
która energicznie rozpiera się, w świetle tańczy.
Kiedy wygasa, mogłabym krzyczeć: po kolei -
przekładane sznurowadło jest jednym końcem
drugiego!

Wygasła też sztuka; mogę się mylić, jednak
zmókł trawnik, utraciłam twarz w wyniku pożaru.
Książki przepadły, panicznie myślę o reality show.
Wyjmij rękę z piątej strony, wyobraź sobie
Atlantyk, setne procentów uderzają o skały.

Biegnę wzdłuż spękanego urwiska - obejrzysz
je na zdjęciach googlując klify - poruszam się sama.
Dramat afirmuje kadr po kadrze, odcina podziałkę;
jedni się śmieją, inni nie ściągają kołdry z głowy.
W tych warunkach trudno o strach. Zgaś światło!