Wakacje ze skarpą w tle

Wyobrażam sobie dzieci, które wspinają się na płot i patrzą na morze. Tak się poukładało, że wystarczą im wygooglowane fotografie, może tylko szumu brak. Właściwie to wakacje już zaplanowaliśmy. Entuzjazm budzi wyprawa na żagle, a może nagie ciała kobiet. W końcu to jedyne, co obchodzi mężczyzn, nawet tych początkujących. Domyślam się, że kawałek po kawałku rozsypałam się gdzieś, nie mogę odszukać gdzie. Jestem niekompletna, ale mimo tego wybrakowania, wzbudzam zainteresowanie. Czyli nie jest ze mną tak źle. Opuszczam ręce na poręcz powoli, bez pośpiechu. I tu cię mam! Oboje chcielibyśmy, aby prostowanie się nie bolało. Nawet, kiedy rzucam kije i mówię, że przeszłam tę drogę ostatni raz. I proszę cię, wyrwij mnie, wyrwij i nie dopuszczaj do śmiałych tancerek, do wymyślonych ludzi, do przyszłości, która wcale nie klaruje się najlepiej. Mam talent do wszystkiego. Dlatego sterty książek piętrzą się wszędzie. Na kanapie leżą kolczyki, resztki kanapek, resztki resztek, i trzy godziny zajmuje mi sprzątanie. Później układałam w kartonach rzeźby. Kubki i talerze. Ludzie zawsze mają wszystkiego za dużo. Więc mam za duży płaszcz, za małe buty, za mało miejsca na kartony. A kiedy próbuję uprościć, żałuję notesu od ciebie, trzech tomów Miłosza, chociaż nie wracam do nich od lat. Czuję wyrzuty sumienia, bo muszę zrezygnować z biurka, które ciągnie się od ściany do ściany. Potrafię realizować szalone wyprawy, a nie potrafię oddać nieprzeczytanych książek, ciągle z nadzieją, nadzieją, której od dawna nie mam. Czasem tylko miotam się słuchając Trójki, jakby fale odbijały się i wracając zabierały wszystko, co spotkają na drodze.