z pamięci

Kiedy podróżuję po świecie, tak się układa, że w pierwszy dzień wizyty trafiam na cmentarz albo do biblioteki.  Nie jest to żadna ustalona trasa, tak jakoś. Przy bramie wisi tabliczka informacyjna i nikt nie patrzy na mnie ze zdziwieniem ani w jednym, ani w drugim miejscu. Ze wszystkich cmentarzy najmilej wspominam ateński. Alabastrowe pomniki, krypty, kapliczki. Palmy rozłożyste i cisza w środku miasta. Chciałoby się usiąść z książką i przepaść na cały dzień. Kobiecy osąd zawsze różni się od męskiego. Mało tego, kobiecy od kobiecego również. Jedna kobieta jest arogancka, inna elegancka. Tamtego wieczoru byłam ani taka, ani taka. Nie zadawałam pytań, nie drapałam się po głowie, nie cuchnęłam. Siedziałam na schodach i strona po stronie sypałam się razem z nimi - powoli. Ktoś krzyknął: - co się tak patrzysz! A przecież gapię się jak sroka w kość, więc puszczam w niepamięć okrzyk i zastanawiam się nad możliwościami. Wśród trupów jednak nie można się skupić i nie wiem, czy to wina zgnilizny, którą po dłuższej chwili wyizolowuję z powietrza, czy romantycznych panienek chowających się za płyty nagrobne. Zapytasz mnie pewnie, cóż to za romantyzm? A jednak! Dla jednego romantyczna jest kolacja we dwoje, dla innego we troje, a dla niej zabawa w chowanego na cmentarzu. Jesteśmy różni, jednych podnieca sama myśl i już stęka. Inni nawet się nie poruszą. Nie chcą tego słuchać, czytać, pisać. Jakie jest życie z trupem? Chyba każdy musi sobie odpowiedzieć sam. Wiem jedno, na pewno jeszcze żyję!