dwanaście

Siedzę przy biurku obłożna książkami, tomikami poetyckimi, które czytam i trwam w nich, kiedy piję kawę, albo coś innego. Najważniejsze, to oderwać od siebie tego lenia, który mógłby mieć czasem inne potrzeby, niż wywalenie nóg na parapet, aby upajać się widokiem sójek. Tak, jestem jak te sójki. Kilka lat temu ruszyłam się z tego wygodnego krzesła, które swoimi ślimaczymi podłokietnikami przypomina, że w nim jest moje miejsce. Powiedziałam głośno, że nie podzielam jego zdania. Postanowiłam - udowodnię kawałkowi czereśniowego drewna, obitego grubą skórą w kolorze burgunda, że patrzę przed siebie. Udowodnię, że ta książka nie będzie smutna. Nie będzie o bankach w Norwegii, ani o przełęczach przemarzniętych do dna. Nawet przyszło mi przez myśl, że "Krzyk" Muncha przedstawia mnie, kiedy plan zostanie wykonany. Nie patrzcie w otwarte drzwi, kiedy przechodzi przez nie człowiek. Zastanawiasz się, czym go poczęstować. Masz w lodówce wędzonego łososia, jajka i ser pleśniowy. Kawałek imbiru i cytrynę. Czosnek i szczypior. Trzy czerwone ziemniaki i suszone pomidory. Parmezan od zeszłych wakacji w Parmie i butelkę Sangrii, która cudem nie została wypita przez twoją córkę. Musztardę Dijon i oliwę z liśćmi laurowymi. I wtedy nagle zza pleców słyszysz:

-Masz coś do żarcia?

Chyba zrobiło ci się gorzej, ale to nie jest ważne. Rozdeptałaś już tyle pluskiew, a drugie tyle natrętnych much zwabiłaś na żółty lep. Do pewnego momentu twoje palce patrzyły za nim. Szukałaś w sobie hamulców. Dłubałaś w kolejnym mechanizmie i z uśmiechem chwyciłaś za łyżkę, aby wygrzebać resztkę miodu...