Sophia

 

(Sześć lat i jedna trzecia)


Miała w oczach coś, co pękało w świetle,
ziarno granatu: całe przedstawienie,
ruchy liści, dym z czajnika, zagubione guziki,
grały w jej reżyserii.

Pomiędzy fotelami rozciągnęła kurtynę.
Zamiast kulis – schowek na buty.
Wszystko było prawdą, jeśli wypowiedziane
z odpowiednim drżeniem samogłoski.
Zamiast śniegu – papier toaletowy,
zamiast miecza – widelec z rozkojarzoną rękojeścią.

Czasem czułam, że to my gramy,
a Sophia trzyma zegar w dłoniach,
i przesuwa wskazówki tylko wtedy,
kiedy zapada cisza po ostatnim bows.
Cisza jak mech. Albo światło
wpatrzone w śpiącego dziadka.

Niektóre czarodziejki nie są złe.
Są zbyt szybkie.
Nie czekają na słowo teraz.
Wolą już, zaraz, zarazić się sceną.
Ich zaklęcia pachną kredą, kurzykiem,
trochę jabłkiem z zeszytu.
Ich gniew, to trzask kartek
przed kolejnym aktem.

A my? My próbujemy nie zgubić się
w teatrze złożonym z drzazg,
notatek, improwizacji i lęku przed tym,
co się stanie, gdy Sophia przestanie grać.
Bo kiedy dziecko uczy dorosłych
jak buduje się światy –
światy muszą słuchać.

Bo może od tego zależy wszechświat.
A może tylko my.