[notatka z miejsca, w którym nikogo nie ma, a wszystko się staje]

 

Ostatnio coraz częściej uciekam. Ale to nie jest dramatyczna ucieczka, bez trzaskania drzwiami, bez dość, nie chcę, nie mogę więcej. To raczej rodzaj cichego rozproszenia. Krokiem w bok. Cień za drzwiami. Chciałabym, żeby mnie nie zauważano zbyt gwałtownie. Nie pytano od razu: i co dalej? co teraz? co masz do powiedzenia? Mam w sobie teraz więcej szeptu niż deklaracji. I jestem tym zmęczeniem, które nie krzyczy, tylko osiada. Na dłoniach, pod paznokciami, w splocie słonecznym.

To nie jest rezygnacja. To jest potrzeba bycia w środku czegoś delikatniejszego. Na przykład światła odbitego od metalowej klamry w zeszycie. Albo wilgoci, która zostaje na opuszkach, kiedy zrywam bazylię z doniczki. Albo chwili, w której Sophia pokazuje mi swoje rysunki, a ja się nie odzywam, tylko patrzę, żeby nie spłoszyć świata, który właśnie przybył.

Uciekanie stało się wyborem, nie przed ludźmi, tylko przed powierzchnią. Nie chcę być na powierzchni rzeczy. Nie chcę odpowiadać szybciej niż czuję. Nie chcę być traktowana jak okno wystawowe. Mam teraz czas, w którym jestem bardziej w obserwowaniu niż w działaniu. Ale wracam do malowania. Do rysowania. Wcale nie po to, żeby coś pokazać. Tylko żeby zobaczyć. Dłoń, która wodzi ołówkiem po papierze, wie więcej o moim stanie niż wszystkie moje słowa.

Długo żyłam w dźwięku, który był zbyt głośny. Teraz uczę się rytmu wody: picia jej litrami, ale też słuchania jak przelewa się przez gardło, jak odbija się w brzuchu, jak cicho znika. Zauważam rzeczy niezauważalne. Wietrzejący cień na schodach. Nierówność w fakturze ściany, jakby ktoś dotknął jej myślą. Brud pod paznokciem, który zostaje po malowaniu akwarelą. Lekkie drżenie światła w szybie, kiedy wychodzę rano do ogrodu. To wszystko mnie wypełnia. To są moje informacje o świecie. Nie przestałam pisać. Tylko piszę wolniej. Ciszej. Książka dla córki mojej córki, skończona. Wysłana. Jeśli nie będzie odpowiedzi, nie będzie książki. I nie jest mi z tym źle. Nie mam ciśnienia. Nie mam presji. Nie muszę. Jestem w czasie, który nie musi się wydarzyć, żeby był ważny.

A jednocześnie czuję ogromną wdzięczność. Do tych z was, którzy czytacie, zostajecie, nie po to, żeby ocenić, ale żeby być w tym razem. Bez was, mówię to całkiem serio, zaszyłabym się głęboko w jamie. Nie takiej romantycznej. Raczej tej w korzeniach. W mchu. W ciemności bez obietnic. Ale jesteście. I ta obecność coś znaczy. Czasem to jedno słowo pod tekstem sprawia, że siadam i znów próbuję powiedzieć coś, co nie jest tylko echem cudzych głosów.

Uczę się wciąż patrzeć. I nie spieszyć się z reakcją. Zachwycać się niesymetrią. Pęknięciem w filiżance. Zadrapaniem na ramieniu. Tym, że mogę chodzić, dużo chodzić, i niczego nie muszę z tym robić. Nie wrzucam zdjęć. Nie zapisuję tras. Ale jestem w ciele. W jego zmęczeniu. W jego sile. Jakbym uczyła się być z sobą od nowa, nie przestając być z innymi.

Nie wiem, co będzie dalej. Nie mam planu. Ale mam przestrzeń. I czuję, to dla mnie teraz ważne, że jeśli coś ma przyjść, to nie musi być spektakularne. Może być jak cienka kreska. Jak akwarela na papierze. Jak ślad po wodzie.

PS

zdjęcie bez związku