Lekcja świata (VII)

 

( o zapachach, które robią dziury w czasie)

Zabawy w koniec i początek

Dziś uczymy się nosami. Nie od razu wchodzimy w dzień.
Najpierw: zasłonięte oczy. Cisza jak zakładka w starym komiksie.
Podaje mi zapach: rękaw koszuli po całym dniu.

– To jest... człowiek, który wraca.
Ale jeszcze się nie przywitał – mówi.

Z pudełka wydobywa inne.
Skrawki powietrza, które zebrała pod łóżkiem:
cynamon z kąta książki kucharskiej,
zjełczały dżem figowy,
plastik nowej lalki bez imienia.

– Każdy z tych zapachów to osobna droga –
mówię, choć nie wiem, dokąd idziemy.

Zakręca mi pod nosem małą fiolkę.
Zanim cokolwiek powiem:

– To jest zapach, który ma kolor.
Szary z niebieskim końcem.
Jak chmura, która chce być deszczem,
ale nikt jej nie pozwala.

Pamięć węchowa nie pyta o pozwolenie.
Przypomina mi się:
rękawiczka dziadka z wełny i smoły,
puder babci, który pachniał jak list.

Ona to wszystko zna,
choć nie była wtedy nikim poza przyszłością.

Siedzimy na dywanie, który od lat wchłania historie.
Zapach dnia dzisiejszego: ciepłe stopy i otwarte okno.
I sos sojowy, który nieopatrznie rozlała.

Śmiejemy się. Pachnie jakby coś się zaczynało,
choć nikt nie znał przepisów.



Zabawy w koniec i początek: dywan (VIII)

Dywan w jej pokoju ma w sobie mapę Japonii,
ale tylko dla tych, co potrafią patrzeć głową przy podłodze.

Tu jest wyspa lisów – mówi – a tu góra,
codziennie się złości i kicha dymem.

Pyta mnie, dlaczego Japonia jest tak daleko,
skoro pachnie jak najbliższa rzecz na świecie.

Ona uczy mnie, że rzeczy mają swoje dźwięki,
ale najpierw mają zapach.
I kolor. I temperaturę.

Szalik, który zakładała, kiedy uczyłam ją mówić deszcz –
wciąż pachnie moim ramieniem,
czyli czymś, co ją nosiło przez pierwsze lata.

– Ten zapach jest z czasów, kiedy jeszcze nie było czasu – mówi,
i wkłada go z powrotem do pudełka.
Jakby wkładała sen do kieszeni.




Zabawy w koniec i początek: szuflada

Szuflada w naszej kuchni
zamienia się czasem w pocztę dla przedmiotów bez celu.
Są tam bilety do kina, którego już nie ma,
moneta z dziurką pośrodku
i plastikowy widelec z wesela, na którym nikt się nie całował.

Sophie mówi, że to jest miejsce na końce:
gdy coś się kończy za szybko, szuflada to przytula.

Potem śpiewa im cicho dobranoc.

Na końcu lekcji zapachów
ona sama kładzie się na podłodze.
Zamknięte oczy, ramiona jak litery.

Mówi: Ten zapach to mama,
ale trochę smutna. Taka, która tęskni,
nawet jak jestem tuż obok.

Nie wiem, czy to mnie boli,
czy tylko pachnie jak coś, co się wydarzyło
w przyszłości, którą odwołano.