A kiedy przyjdzie po kogoś

Zadajemy sobie pytania i nic po nich nie następuje. 

Żaden wizerunek, sposób, w jaki układamy się w łóżkach, 

otwieramy okna. Nic nie przynosi ulgi. 

Na środku placu stoi kościół. 

Trzyma się tak od stuleci i na coś czeka. 

Ludzie wchodzą i wychodzą. 

Zakładają palta przeciwdeszczowe, znaczą drogi, 

określają odległości. Budynki wokół obumierają. 

Tracą szyby, klamki. Tynk sypie się na wszystkich 

kondygnacjach. Po katastrofie zastanawiamy się, 

co mogliśmy zrobić lepiej. Komu dopiąć skrzydła, 

a komu odciąć dostęp do wifi. 

Niby żyjemy w szklanych domach, 

a jednak rozrost jest jedynie bodźcem 

do opuszczania. Ciebie, mnie, ich.