Podniesienie

     

                                                                

                                                                   Aleksandrze Urbańczyk

 

Mam do zagryzienia obie wargi, kilka słów, jasne treści.

Roznoszą się, abyśmy zmieniali barwę głosu i uciekali

pod naciskiem. Coś mogłabym odjąć,

gdyby nie pękało. W kącikach jeszcze więcej strupów.

Zgodziłam się z tobą, że każda róża na ścianie ma swój pokój.

Najciekawsze ujęcia w barwach. Wartościowanie życia,

kiedy przesiadam się z miejsca na miejsce i patrzę

przez otwór wielkości grochu.

Na kwiaty, kanapki z rukolą, na ludzi,

którzy przechodzą niezauważeni przez plażę

i szukają czegoś w kieszeni, pod kamieniami.

Gromadzą śmieci, szepty, jakieś formuły.

Wyrywają ze słowników pokreślone strony.

Palą stosy pięknych zdań, skarżą się na ból.