Uwaga zły pies

Uwaga? Dziwne uczucie, kiedy stoisz przed drzwiami i zastanawiasz się – jest czy nie jest zły. Zamykam oczy, bo nie ma mowy o tym, bym się ruszyła z miejsca, kiedy ruszyć się nie mogę. Edmund zainspirował mnie do napisania opowiadania, ale nie wiem, czy jest w tym tekście wystarczająco dużo metafizyki, w sensie – jak lubię. Okazuje się, że to tylko jakieś tam moje pobożne życzenie. Ubóstwiam biżuterię, a rzeczywistość wygląda dużo gorzej. Rodzaj uzależnienia. Chciałabym się z nim jakoś zmierzyć. Pokonać w sobie, centymetr po centymetrze, jednak jest tak, jak z jedzeniem czekolady. Chociaż wiem, że są tacy, co czekolady nie lubią. Ale jeszcze nic mnie nie przerasta, więc uśmiecham się do Edmunda i tylko on wie, jak ogromną dawkę emocji mi dostarczył w ostatnie dni minionego roku. Wiecie co, w atmosferze krążą różne emocje. Mnie się wciąż przytrafiają pozytywne i wchłaniam je jak inni cellulit. Stoję czasami na klifie i myślę o czubkach butów. Jest w tym coś mistycznego, mimo że nie uśmiecham się często i raczej jestem z natury nieśmiała. Przyglądam się bransolecie i siedzę tu sobie. Jeszcze przez chwilę.