Ten moment

Nie wiem, czy to był dzień, czy coś pomiędzy,
może trzynasty miesiąc, o którym nikt nie mówi,
bo nie wypada.
W powietrzu pachniało cynamonem,
ale tak, jak pachnie wspomnienie,
kiedy już nie pamiętasz, czy to było twoje.

Sklepy miały krzywe witryny,
a ulice zachowywały się jak rzeki,
nie chciały być przechodzone suchą stopą.
Zresztą, po co skoro świat i tak przecieka przez wszystko,
nawet przez sen?

Dzieci płakały z przyzwyczajenia,
ich łzy były lekkie jak kurz,
i tylko z rogów zeszytów wystaje prawda:
zagniecenia, których nikt nie prostuje.

Przegadane wieczory, a może przepite, jak woda,
która nigdy nie zdąży stać się oceanem.
Czas, fałszywy i sprytny, myli tropy jak lis.
Nie pytam go o nic, bo i tak odpowiada milczeniem.

Zastanawiam się, jak zatrzymać listopadowe słońce.
Może w filiżance? Może w rozmowie, której nie było?
Może w ciele, które pamięta, że kiedyś też chciało kwitnąć?

Nie wiem, może to tylko ten moment,
który udaje wieczność, żeby nas oszukać.
Albo, przeciwnie, żeby nas nauczyć
jak przetrwać bez dowodów, że jeszcze istniejemy.