Rozchylanie

Czytam z ust dzieci. Roześmiane wydłubują palcami
bąble z wody. Rozpływają się. Chciałabym wymazać ich strach,
lęki. Wiosną, w rzece do ramion, wyławiane walizki. Zawsze mówiłeś:
woda oddaje. Nie uchyla wyroków rozdarta toń. Mnoży

smaki. Miodu, prażonych ziaren, kiełków wyhodowanych
w plastikowym pojemniku. Chcesz ze mną rozmawiać, ponieważ
nie milknę. Nie mierzę naszych okularów, czapek, długości kciuków.
Ludzie wsłuchują się w śmiech, podnoszą palec na powitanie. Piją herbatę
z trzema kroplami mleka. Jaśnieją latem, w owocach jeżyn.

Poddana zapachom przekwita ziemia. Przepuszcza wodę,
rzeźbi zmarszczki. Miażdżę spróchniałe cedry, myśli, rozgrzane kamienie.
Wciąż do nich wracam. Wspominam okręcone chwastami stopy.
Długość podwórka, głębokość Shannon. I szukanie najlepszych słów,
rozwiązań.