Pragnienie

Oprócz nurtu, z którego łowię słowa, proszę czekać,
proszę czekać, widzę chłopców. Podnoszą doniczki,
przepychają się, rzucają. Ziemia zmieszana z gliną.
Zbyt wiele bierze się z nienawiści. Powierzchowność,
ponure myśli. Nikt z nas nie chce milczeć.

Znasz takich chłopców, nie tracą
ani minuty. Spoglądają w otwór, kto wpadnie w pułapkę?

Przed zaśnięciem lecisz w dół i zrywasz się nagle,
z ręką na grzbiecie książki. Nieobecna do wewnątrz.
Po śnieżnej burzy, wołasz, krzyczysz, łapiesz oddech.

Tam mogło być jezioro, zmarznięte. Wypełnione
zwierzętami. Ale nie mam odwagi, by ich dotknąć. Niech śpią
z zamkniętymi oczami. Udają figury ze świec, więc proszę czekać,
proszę czekać. Na wytartym medaliku wyczerpane ciało, złożone
w cierpliwości i ciszy.