Samozaparcie

                                                                                         Marcie


Lewą stronę zostawiam dla córki, jej córek. Nie pytam co pięć minut,

czy był do mnie telefon. Gdzie spędza noce. 

Zrozumiałam, kim jest. Lewa strona układa się idealnie.

Otwieram się w książce, w notatkach, z winem.

Winę czuję w głębi snu, stamtąd pochodzą lęki. 

Co miały zrobić, zrobiły. W oczach, na fotografiach, z palcami.

Kiedy nie mogę ich wyprostować – od środka sinieją pięści.

I wydawało się, że ustały, do kolejnego deszczu, 

wbrew żartom i kalamburom, których nikt nie rozumie, nie chce

jednoznacznie odczytać. Bez przerwy. Ułożyć wyłącznie dla przyjemności 

w cieple rozpalonego torfu. O niej nie przestanę pisać, 

o ziemi mrocznej i chłodnej.

Nawet wtedy, gdy zrzucasz ze strychu kartony. Zarzucasz pytaniami.

Z góry łatwiej jest przemawiać, nakazywać, kiedy nikt nie wyciąga rąk

nad przepaścią. 

Maluję leśne kwiaty, schodzę na herbatę o piątej, 

drżę, myśląc, co mogłabym usłyszeć. Nie pisuję już czułych listów, liryków.

Ocean podrywa. Wyprowadza na plażę. W tym wieku, otoczeni wodą, 

zastanawiamy się, gdzie leżą tabletki na dobre śnienie.

Obok obrazu i bransolet o kształcie żmij.


18 czerwca 2016