Powrót

Zadziwiający, zwodniczy, zwraca ku sobie.
Kolejne zetknięcie z oceanem, torfem, wrzosami,
których nie mam odwagi wykopać, nie zahaczając o przestrzeń
ogrodu. Mogłabym urządzić to inaczej, groźniej.

Mniejsze i większe fale, gorliwość, z jaką mnie tuliłeś
w przeszywającym wietrze. Zapamiętać myśli,
że nic lepszego nie mogło nam się przytrafić.
Poruszenie piekieł, tak mówiłeś o kotłach, gdy tworzyły pianę
i sól pokrywała skały, mikroskopijne listki krzewów,
które wiatr przepędzał w naszą stronę. Pod górę.

Pomiędzy pustymi gniazdami, bo życie dawno odebrało nam
beztroskę dzieci. Wolność nie wypełnia pustki ulubionych rozmów
przy śniadaniu.

Słowa jak upiory, kładą cienie, zarządzają oddechami
gdzieś w środku nie mojej wyspy. Nagość łasi się do nas.
Zastanawiam się, co możemy tu zostawić, rozsupłać. Spalić.