Bibeloty

* obrazy - Katarzyna Tchórz

Znajoma napisała wiersz o potędze wodospadu,
usuwa szpachlę, kamień i coś na kształt nowojorskich tapet.
Z siłą rozrywała kąciki ust, wydrapywała rany po białych sonetach,
stworzony z piór grzbiet. Nikt się nie modli,
nie śpiewa psalmów. Dziękczynnego alleluja, tylko
sąsiad znika i na zawsze złoty wawrzyn pozostaje złoty. Z błyskiem
rybich łusek, rogami nosorożców, kośćmi rzuconymi na wiatr.

Zeszłej nocy próbowałam zmyć lakier z końców palców,
z miejsc obronnych. Rozdzieram noc, papierki w kolorze lapis lazuli.
Gdzieś tam siedzą poeci bez strachu przed pogłębiającymi się bruzdami.
I unosi się zapach ziemi ze skrawka lądu. Czy chcesz, czy nie,
chodzę po pastwiskach, łąkach. Kwitną. Jesień życia zapowiada się zręcznie.
Tego wieczoru wykąpiemy się w sadzawce, torf oblepi nas na płyciźnie
do brody, wyraźnego nastroju.

Nazywamy się imionami wizażystów, projektujemy sny, okulary.
Z głębokim spojrzeniem potępiamy nieużytki, miękkie kolana naszych
kolegów pachnących wanilliną. Porośnięci sobą wracją do światła.
Nocą, tkwią gdzieś w szczerym polu, w obszarze podziałów i selekcji.
A kiedy nagromadzą odpowiednią ilość bólu, śmieci i wymówek,
wyjdą do ogrodu. Bez piżamy, ubrań, z małą walizką sztucznych pereł.
Z wyuczoną dykcją, przekreślonymi w książkach słówkami. Przetraszyłam się,
że tak już zostanę. Z chłopcami zatopionymi w tym, co minęło
i nie wróci podobne do niczego.