The Library of Trinity College

Krytyczka literatury ze Śląska zapytała mnie, jakiego irlandzkiego poetę cenię najbardziej. Odpowiedziałam, zresztą zgodnie z prawdą, że Heaney'a. Oczywiście uznała, że nie jestem interesująca. Przez chwilę zastanowiłam się, o co jej właściwie chodzi w tej niechęci. Później uznałam, że nigdy mnie nie zrozumie, tak samo, jak wielu innych ludzi, nie mają pojęcia, co to znaczy chodzić po torfie i kim są ci przesiąknięci bagnem. Zadarła głowę zbyt wysoko, nie protestuję, przecież jestem stąd. Zahipnotyzowana i pogrążona w ziemi. Wciąż w tej samej pozycji. Zamykam oczy i widzę. Schody, łóżka, podwórka. Czasami z trudem rozprostowuję nogi, często wędruję z dziećmi, przy nich czuję się lżejsza. Przerabiam w głowie durowe akordy. W okularach na nosie odbijam coś w ludziach. Mój sopran, a może koncert życzeń, a to przecież początek...