Lipiec i Belfast płonie

źródło

Unikanie nożowników

Kiedy wspominasz o Belfaście mam zawrót głowy. Mówisz

o dymie, przejściach, podpaleniach. Tamtej nocy z długimi

kłami, zatkanymi żyłami i tego, czego chcesz od nas panie.

Znowu zbliża się lipiec. Ludzie gubią się w nagłej chrypce,

odcieniach oranżu, pragną wiedzieć, czy śmierć to tylko umrzeć.

Tytuły wierszy układają się w pozdrowienia. Mogłabym nimi

zabrudzić ściany, pokryć warstwy forniru, utulić dzieci.

Głosy powoli gasną, kończy się strona, kończą piosenki.

Coś rozbija się o coś. W tym świecie, blisko klifu,

można zaobserwować akrobatów. Tracą siebie wolniej i wolniej.

Mdleją. Pies skomle, koty bronią się przed cieniem z drugiej

strony bramy. Nie wiem, co mam z nimi wspólnego, boli

tylko w chwili, kiedy się duszę. Oni to widzą.

Zaciągają kaptury, chowają eleganckie krawaty.

12 lipca