Zapowiedź

http://www.wforma.eu/mullaghmore.html

Nie przypadkiem za scenę dla swych rozterek i wysiłku przywoływania pamięci epizodycznej poetka wybiera krajobraz surowy, kontrastowy, otwarty i graniczny. Przylądek z ostrym klifem najwyraźniej kontrastuje styk morza z lądem, kontynentu z oceanem, a ponadto – z niebem, gdzie „nicość jest tak blisko”. Ponadto widok ten czasem zasnuwa mgła, która pozwala albo wycofać się w głąb wspomnień by nimi zastąpić doznania, albo snuć hipotezy co do ukrytych za tą zasłoną form i dociekać praw konstrukcyjnych całego świata.

z posłowia Piotra Michałowskiego

Mullaghmore

Dla mnie to miejsce jest czymś więcej niż snem,

w którym rozbieram się z ciemnych błękitów, w doskonałości

z wyrzeczeń przechodzę do żywego. Nad torfowiskiem
dostrajam sierpniowe good morning do materii.

Łagodnieję nad brwiami. Roje robaków polują jak dawniej.

Czy możemy tak trwać? W ich życiu przechadzać się, wahać.

Nasze ciała mogłyby leżeć pod drzewami. Jednak wstajemy

i bez lęku dodajemy kolorytu pagórkom, toniemy w oceanie,

wypływamy, nabieramy ostrości. Ta sama siła, która zgina konary

w locie. Ścigani przez umysł, porywani przez nurt, nikt nas nie chce

w raju owadów. Tak się zestarzejmy, wchłaniając zapach,

fragmenty rond, kwartałów, mury ogrodów.

Nawet sprzedawca precli spokojnie wyrabia ciasto, a ty

brzęczysz nad uchem, rozpalasz siatkówkę w oku.

Aż w końcu spadnie deszcz. Wyłowią nas razem,

z żabami, wonnymi kwiatami, ze stawów. Nie zmarnowaliśmy

swojej szansy.