W środku

                                                                                  Matyldzie

Jedziesz na zachód, słońce jeszcze nie jest przeszłością,
chociaż przecina horyzont, numeruje drogi, więzi kierowców
w korkach. Ulice płoną. Nie, to nie jest rzeczywistość.
To fragment całości, którą pozostawiłaś. Z adnotacją,
że przyświeca nam jeden cel.

Zwyczaje określają epokę. Parzę kawę, łatwo sobie wyobrazić,
że ten sam smak będzie miała za pięćdziesiąt lat. W ten sposób
upływa czas. Na rozeznaniu, co było, jest teraz, będzie
jutro, jakby zawsze prościej się oprzeć na czymś ciągłym.

A gdyby przerobić wszystkie zachody słońca, dodać im marzeń
albo zrezygnować z czerwieni. Nie da się odtworzyć
przerwanej więzi. Stajemy po dwóch stronach, uwikłane
w związki, przyzwyczajone do rytualnych powtórzeń, alegorycznych
smaków. W barze zamawiasz jednego, na szybko i czekasz. Farba
zachodzącego słońca zalewa oczy.