Początek albo przeniesienie

Alicja Rodzik

Nie pisałam, nie było o czym. Poza tym zyskałam kilka minut.
Tak rzadko wam mówię, że wolę stać na krawędzi klifu, poczuć na sobie
języki wiatru, pierwotny zapach torfu. Szlak snów przebiega
między nami, kiedy odnosisz się do kluczowej roli mitologii
celtyckiej. Świętych miejsc, kurhanów, siedzib duchów.

Wspinam się na szczyty, które oglądasz na Youtube
i przysyłasz linki, abym przywiozła stamtąd skałę. Nie rozumiesz,
że kamienie można poukładać w piramidy, bez zasłaniania oczu, nie życząc
nieszczęścia żyjącym. Uważasz, że już nie potrafię dostrzec cudów,
czarnych owoców bzu. Wydziobywanych przez ptaki,
szarpanych płetwami latających ryb.

Najgłośniej rozpisane polecenia to te po lewej stronie.
Jesienne perliczki gubią pióra, robią sobie jaja. Łapią je chłopcy,
do utraty tchu, do wieczora, aż rozpłyną się we mgle, pośród
tłumu przy barze. Prawdziwa historia niewinnych uśmiechów.
Gładkie czoło dziewczyny, miłostki przywiezione w chabrowej
torbie. Nie mogę oddychać, odwracam się i wychodzę na ulicę.