Mapa

Miał być jakiś początek – zaraz po zwiniętych kłębkach
kobiety wypuszczają piórka. Wiatr wieje we wszystkie strony.
Schodzę z góry, owce rozbiegają się albo udają cień.
Niezliczone podkopy chronią od deszczu,
farbowane futro zakładam książkami, pęcznieją i nie wiem,
czy ptak, który uderzył w szybę, przeżyje – zatacza koło.

Byłaś tu i wiesz, że niebo w słońcu jest dłuższe o kilka godzin,
góra płaska tylko z jednej strony, a trawa – skubana
przez barwione zwierzęta. Trudno przejść po skałach,
jeszcze trudniej wyrwać z ziemi pędy. Maki rozsypują się,
w oknie bledną poduszki, kot śpi pod schodami.

Początek jest trudniejszy. Zamknięte drzwi do kościoła,
klamki w kształcie łabędzi – zapadły się pod ziemię
– szczątki, wspomnienia, upadek chroni kolejne stopnie,
a kiedy milkniesz, śpiewają ptaki, woda zmienia kolor.
Drzwi w czerwieni – marzymy za każdym zakrętem.
Widok na ocean, na góry, zamek ze szmaragdowymi gośćmi.
Wiatr nawiewa drogę.

18.07.2013