Korzyści medialne

eleWator

Chciałam napisać coś specjalnego, pełnego napięcia, osobistego, takiego do zaciśnięcia gardła. Nie chce mi się, też tak macie? Uzmysłowiłam sobie, że to pobudzanie się jest bardzo trudne. Stawiasz sobie poprzeczkę i kiedy wspinasz wyżej, ta otwartość tylko przez chwilę zachwyca. I co dalej? Nie mam specjalnego tematu, talentu medialnego, nie wiem jednocześnie, czy być ostrożną, czy względnie krytyczną. Tyle szczęścia i obłędu. Bez przerwy kogoś poprawiam, ktoś mnie poprawia, szaleństwo powraca jak bumerang. To przez zimę. Sprowadza na mnie cieniste myślenie. Wbijam się w spór, odchodzę i wracam, dokąd to mnie doprowadzi? Strony interentowe, maile, telefon jeden, drugi. Szachy, muzyka, a może film. Na szczęście nie ściągnęłam aplikacji FB na telefon. Na ile rozróżniamy, co się dzieje dookoła nas? Poziom szumu, zakłóceń, czy potrafimy się komunikować? Jakie wybieramy formy? Jedni udzielają wywiadów, inni malują cykl płócien. Od stworzenia do urodzenia. Neurotycznie się zrobiło. Ech. Kto jest za to odpowiedzialny? Bo przecież wprowadzamy jakieś normy, regulujemy to nasze funkcjonowanie. Ktoś z nami nawiązuje współpracę, każdy wie, kim jest i dlaczego robi to, co robi. A może się znowu mylę, może nie ma w nas normatywnego poczucia obowiązku, może staranne funkcjonowanie możliwie jest, kiedy mamy więcej alternatyw? Kto i jakiego wsparcia potrzebuje? Konieczny nacisk na łączenie obrazów z myślami, medialne przejście do punktów stycznych, do sfery zainteresowań literatów, historyków, grafików, malarzy innych potencjalnych odbiorców. Uczestniczmy w tworzeniu, pobudzamy i przekonujemy znajomych, znajomych ich znajomych, masło maślane? Tak, wiem, dużo tych pytań, niewiele odpowiedzi. Próbuję siebie przekonać do systemu medialnego. Takiego idealnego, który przyciąga do siebie ludzi wspierających się. Takich, co poruszają w nas odpowiednie struny i działanie przed duże "D". I nikt nic nie chce ugrać, przegrać, dograć. Humanitaryzm pod każdym względem. Więc jak to z nami jest. Media zmyślają, czy są prawdziwe, czy potrafimy sami ocenić dzieło sztuki? Dostaję obraz od wybitnego malarza i nie wiem, co powiedzieć, raptownie skończyły mi się słowa, a w środku czuję niepokój, zdominowało mnie przekonanie, że nie potrafię się obronić przed manipulacją. To jest dobre Małgorzato, dobre, wybitne, jeszcze kiedyś wspomnisz moje słowa. Zostałam wysterowana i nie wiem, kto bardziej się cieszy popularnością, malarz czy owe dzieło. Przynależność do odpowiedniej grupy ludzi kształtuje naszą opinię, więc czy to dzieło rzeczywiście przetrwa próbę czasu? Dlaczego i kogo próbuje wykorzystać artysta? No cóż, jesteśmy, myślimy, może i ktoś ma na nas silny wpływ. Na mnie ma na przykład kawa, i rum z colą. W jaki sposób ugruntować w sobie przekonania? Należy zidentyfikować czynnik i podjąć w sobie decyzję. Tak, albo podoba mi się, albo nie, to nie. Inna sytuacja. Istotną rolę odgrywa tutaj grupa ludzi, która teoretycznie lubi się, a przynajmniej powinna. I co? Otrzymują coraz częściej sprzeczne informacje, nie podejmują wysiłku, żeby te niespójności wyjaśnić, tylko od razu kończą współpracę. Komunikacja budzi nasze zainteresowanie, ale zarazem niechęć, ta niechęć stwarza w nas nową teorię i tak dochodzimy do wniosku, że niezależnie, ile byśmy z siebie dali innym, to jest bez znaczenia. W odróżnieniu od efektów medialnych, obserwatorzy nie zwracając uwagi na czynniki, określą w sobie zupełnie inny obraz i nie mam tutaj na myśli obrazu olejnego. Jesteśmy skazani na niezrozumienie, bardziej lub mniej spektakularne, ale jednak, to wciąż nieporozumienie. Artyści odwołują się do swoich dzieł, nazywając je sztuką, niezależnie od techniki wykonania, analogicznie pisarze, poeci, krytycy, filolodzy itd, Każdy kwestionuje się wzajemnie. Niektórzy mocniej, masowo, inni na swoje tablicy fejsbukowej, w końcu to też narzędzie medialne. Zmęczona jałowością tej powszechnej medialnej strawy, chociaż jestem jej częścią, nie daję wam wytycznych, nie naciskam, nie o taką komunikację sprzeczam się w komentarzach. Akceptuję decyzje moich przyjaciół, znajomych, jest we mnie wiele empatii. Jednak coraz częściej nie rozumiem tych wszystkich uogólnień, zwrotów akcji, odchodzenia, wychodzenia, porzucania mnie samej sobie. Nie chce mi się już.

Felieton ukazał się w 7 numerze eleWatora