Empatia

Maria Mamczur

W niebieskiej komodzie brakuje pudełek,
przeterminowane tabletki na kaszel rozsypały się
jak kopiejki. Babcia pośrodku pokoju
liczy muchy w żyrandolu, na dnie było więcej
martwych, więc straciła rachubę. Przez ostatni rok

kiwała twierdząco na każde pytanie.
Opowiadałam o epidemii, patrząc na resztki kwiatów
myślałam o sobie, a wyblakłe zasłony przepuszczały
kurz. W pamięci odliczanie pieniędzy, co tydzień

na czarną godzinę. Chudłam od powtarzania. Nie urodzę,
nie urodzę z powodów, które piętrzą się i uciskają. Od dawna
nie przebiegam wszerz i wzdłuż plaży, nie nurkuję,
chyba że do szafy, z której już wypadły półki,
układam rzeczy na nowo, na nowo.

W końcu zamykam drzwi. Kiedy sweter nie zasłania ramion,
a młodzież na ulicy kurczy się ze śmiechu, jakby chichot
był lekarstwem na lęki.

20.04.2012