Traktat o wypalonych mostach i iluzji wspólnego stołu

 

Nie każda rana się goi. Niektóre zabliźniają się twardą skorupą, pod którą wciąż pulsuje pamięć o ogniu. Ten ogień to nie poezja. To nie metafora. To realna temperatura, jaką osiąga gniew, zranienie, lęk, kiedy wspólnota zostaje rozszarpana przez kilka par ambitnych rąk, gotowych zgasić światło i potem zaproponować rozmowę.

Zaufanie, w moim doświadczeniu, nie jest zasobem odnawialnym. Nie podlewa się go jednym SMS-em czy wiadomością o gotowości do dialogu. Zaufanie jest jak światło między ludźmi, gdy raz zostanie rozszczepione przez ego, pretensję, manipulację, już się nie skleja. Rozprasza się. Znika. A po nim zostają tylko kontury dawnych gestów, jak wypalone negatywy. Nie ma wspólnoty tam, gdzie jedni przynoszą serce, a drudzy zegarek. Ci, którzy mierzą czas, inwestycje PR-owe i widoczność nazwiska, nie jedzą tego samego chleba co ci, którzy przynoszą nić, czas i czułość. I nie da się potem udawać, że to były tylko drobne różnice estetyczne w serwetkach. Nie, nie będzie powrotu. Bo to nie są drzwi, które się zamknęły, to dom, który spłonął. A nie ja go podpaliłam. Stałam z innymi po kolana w popiele i zamiast odbudowywać, wymyśliliśmy coś nowego. Nowym językiem. Z nową troską. Z osobami, które nie syczą przez zęby o gotowości do rozmowy, tylko po prostu siadają i robią robotę.

To nie my stworzyliśmy podziały. My się z nich wycofaliśmy. Jak z toksycznego związku, który przez miesiące karmiliśmy nadzieją, że może jeszcze coś się da uratować. Ale się nie dało. Bo przemoc ubrana w uśmiech i życzliwość to wciąż przemoc. A przejmowanie nazw, działań i zasług, to nie rozwój, tylko kradzież symboliczna. I boli. Bardziej niż ta literalna. Nie chcemy budować porozumienia z kimś, kto najpierw wysadził wspólne rusztowanie, a potem przynosi cement. Nie jesteśmy architektami waszego sumienia. Zbudujcie sobie mosty gdzie indziej, z kimś, kto nie widział was przy pracy z łomem.

Nie mamy w sobie przestrzeni na jałowe spotkania. Nie dlatego, że jesteśmy złośliwi. Ale dlatego, że złośliwość, to odwrócona forma zmęczenia. A jesteśmy po prostu zmęczeni. Nie mamy energii, by znów słuchać opowieści o tym, jak wszystko, to była wina braku dialogu. Był dialog. Były wiadomości. Próby. Ustępstwa. Kiedyś. Teraz jest koniec. I coś nowego.

Coś, do czego nie macie już klucza.

W przestrzeni, którą współtworzę, obowiązuje tylko jedna zasada:

nie wracaj, jeśli sam spaliłeś mapę.

Nie o zemstę chodzi.

Tylko o ochronę tego, co pozostało żywe.