O chorobach

Teraz widzę podkreślone wyrazy, nacięte nadgarstki.
Długie frazy twierdzeń i nakazów. Nakładane na siebie
opowieści. Wzrok narratorki, mnóstwo gestów. Spływają
po zasłonach uszytych z granatowego lnu. Im więcej
różnorodności, tym więcej znaków.

Opiewają ten sam sens, gdy pijemy na ostatnim piętrze i na widok
własnej krwi mdleję. Nie będę już gromadziła pustych butelek,
swetrów, śmieci. Miejsc, w których zaprzeczam spazmom i zapominam,
że można wpleść się w zbiorową niepamięć tłumu. Rozmyć lub odlecieć
w legendy o błyszczących domach.

Czy mogłabym tu być, nie mając pojęcia o życiu świętych? Nie jeździć na gapę,
mimo że nie mam niczego do stracenia? Po zawrót głowy,
po żywsze spojrzenia. Mamy prawo grać. Brzmieć w niezakazanych
tonach, tonąć w kłębach dymu.

Jest tyle alternatywnych historii, wydrążone i chropowate
wyłaniają się z wnętrza obrazu, jakby wypływały ze łzami.
Niczym pasożyty wczepiają się w skórę i przenoszą w oczach.

z tomu Mullaghmore